II - 10.

10. Wszystko kiedyś się ułoży. 

- Jednak wolałbym wiedzieć, kim jesteś…

- Kitty – wyszeptała wprost do jego ucha, rozpinając przy tym jego czarną koszulę. – Twoi przyjaciele powiedzieli, że wygrałeś bardzo ważną walkę i zasługujesz na nagrodę – zachichotała, rozprawiając się z ostatnim guzikiem. Przygryzła dolną wargę, dokładnie mu się przyglądając. Liam był niezwykle przystojnym i umięśnionym mężczyzną, ale temu akurat się nie dziwiła, w końcu był zawodowym pięściarzem.

- Jesteś moją nagrodą? – Zapytał równie cicho, obejmując ją w tali. Brunetka zachichotała, przytakując. Po chwili jednak zorientowała się, że chłopak ma nadal zasłonięte oczy i nie widział tego gestu.

- Tak – odpowiedziała cicho, tym razem zaczynając walkę z rozporkiem jego spodni. – Spokojnie – zaśmiała się, kiedy głośno westchnął.

- N-nie musisz… - zaczął, ale ona szybko mu przerwała.

- Cii – szepnęła, zsuwając jego bokserki…

Sutton obudziła się z mocno bijącym sercem, szybko włączając nocną lampkę stojącą po jej stronie łóżka. Upewniła się czy przypadkiem nie obudziła Loli, ale jej przyjaciółka nadal smacznie spała, więc wyskoczyła z łóżka i udała się do łazienki. Obmyła twarz, próbując się jakoś uspokoić. Nie była pewna czy to, co jej śniło już się kiedyś wydarzyło, w końcu pracowała kiedyś w nocnym klubie, czy może po prostu była to tylko jej bujna wyobraźnia.

- Co się ze mną dzieje – mruknęła, przyglądając się swojemu odbiciu w lustrze. Odkąd przyleciała do Londynu nękały ją dziwne sny i myśli, których 99% było o Liam’ie. Jedynym pozytywem przyjazdu do Anglii była Mia, która już się do niej przekonywała. Oczywiście Sutton nie powiedziała Liam’owi o tym, co wydarzyło się w zoo, bo gdyby poznał prawdę zapewne nie pozwoliłby jej już nigdzie małej zabrać. – A co jeśli sobie przypominam? – Westchnęła, chowając twarz w dłonie. Z jednej strony marzyła, żeby sobie wszystko przypomnieć, a z drugiej trochę się bała. Minęło już pięć lat, więc nawet, jeśli jakieś wspomnienia wrócą, to i tak nic już nie będzie takie samo jak wtedy. Ona miała teraz inne życie, miała Scotta, więc po co wracać do przeszłości? No właśnie. Łatwo powiedzieć, trudniej zrobić, zwłaszcza kiedy do pewnej osoby ‘’z przeszłości’’ ciągnęło ją bardziej niż do jej własnego chłopaka.

- Sutton – do łazienki weszła zaspana Lola. – Wszystko w porządku? Źle się czujesz?

- Nie – odpowiedziała brunetka, delikatnie się uśmiechając. – Wracaj spać – dodała.

- Ale na pewno wszystko jest ok?

- Tak, wszystko jest ok.

---

Odkąd przejęła obowiązki po matce, miała dużo mniej czasu na swoje własne życie, a co najważniejsze zaniedbywała Harry’ego i dobrze o tym wiedziała. Dlatego dziś postanowiła skończyć pracę wcześniej i zarezerwować stolik w ulubionej restauracji swojego chłopaka żeby, chociaż trochę wynagrodzić mu te ostatnie dni.

- Jeszcze tu – oznajmiła brunetka, wskazując palcem na miejsce, w którym Alaska musiała złożyć swój podpis. – To chyba wszystko… Tak, wszystko. Dziękuję i do zobaczenia – uśmiechnęła się, zbierając swoje papiery.

- Ashley panią odprowadzi – oznajmiła blondynka, wskazując na swoją sekretarkę, która z uśmiechem przytaknęła. Po krótkiej chwili Al nareszcie była sama i mogła się trochę zrelaksować przed ostatnim dziś spotkaniem w związku z jakimś dużym pokazem w Paryżu. Wiele modelek z ich agencji weźmie w nim udział, więc dziewczyna miała teraz wyjątkowo dużo na głowie.  Spoglądając na zdjęcie stojące na jej nowym biurku, szeroko się uśmiechnęła. Nie mogła uwierzyć, że minęło już tyle lat a ona nadal jest z Harrym. Zawsze myślała, że związek ze Styles’em pozostanie tylko w jej wyobraźni, a tu taka niespodzianka. Tyle głupot popełniła, ale było warto. Nie wiedząc, dlaczego jej myśli powędrowały w zupełnie innym kierunku, a mianowicie w kierunku Charlie’go. Nie widziała go od pięciu lat, słyszała tylko, że wyszedł z więzienia za dobre sprawowanie. Dostał również zakaz zbliżania się do jej rodziny i przyjaciół, więc była spokojna. – Dlaczego byłeś taki głupi – westchnęła sama do siebie, wspominając swojego byłego przyjaciela. Nie chciała się przyznawać, ale w jakimś stopniu za nim tęskniła. Charlie był jej przyjacielem, nawet jeśli tylko udawał. W głębi duszy jednak wierzyła, że on naprawdę uważał ją za kogoś, komu mógł zaufać, a cała ta zemsta była spowodowana wypadkiem jego ojca.

- Przepraszam – do gabinetu weszła Ashley. – Są już goście z Francji. Mam ich zaprowadzić do sali konferencyjnej? – Zapytała, uważnie przyglądając się swojej szefowej.

- Nie, lepiej będzie jak tam teraz do nich pójdę – oznajmiła, szybko wstając na równe nogi. I chyba zrobiła to za szybko, bo okropny ból przeszył całe jej ciało. Zgięła się w pół, mocno chwytając się biurka, aby tylko nie upaść. Zaczęła ciężko oddychać, czując coś ciepłego między nogami. Miała na sobie jasne, cienkie spodnie, więc doskonale widziała, co to było. – O mój Boże – załkała, spodziewając się, co to mogło oznaczać.

- Wszystko w porządku? – Podeszła do niej równie roztrzęsiona Ashley, pomagając jej z powrotem usiąść na krześle. – Boli panią? Zaraz zadzwonię po pogotowie – oznajmiła, wyciągając rękę po telefon.

- Już mi lepiej – oznajmiła Alaska, głośno wypuszczając powietrze. – Ból już minął – powiedziała zgodnie z prawdą, przymykając powieki. – Zadzwoń do Harry’ego – dodała po chwili.

- Ale może…

- Zadzwoń do Harry’ego – powiedziała głośniej blondynka, na co sekretarka przytaknęła, wybierając numer chłopaka swojej szefowej. Alaska nie chciała jechać do szpitala, bo bała się tego, co mogła tam usłyszeć. Dokładnie to samo wydarzyło się dwa lata temu, nie dałaby rady przeżyć tego jeszcze raz. – I odwołaj spotkanie, muszę odpocząć – dodała, z ledwością powstrzymując łzy.

Po kilkunastu minutach do jej biura wpadł zmęczony brunet. Był tak samo przerażony jak i ona. Widocznie Ashley musiała mu o wszystkim dokładnie opowiedzieć.

- Dlaczego nie pojechałaś do szpitala? – Zapytał z wyrzutem, siadając obok niej na brązowej kanapie. – Lekarz musi cię zbadać, Ashley opowiedziała mi, co się stało – dodał. Dziewczyna przytaknęła, ocierając mokre policzki.

- Wiem, ale… Boję się – przyznała, podnosząc na niego wzrok. – Co jeśli znowu stracę dziecko? Harry ja tego nie przeżyję – dodała, mocno się do niego przytulając. Objął ją, nie wiedząc, co powiedzieć. Miał te same obawy, ale przecież nie mógł jej tego powiedzieć. Musiał być silny dla niej, dla siebie i dla ich dziecka, z którym na pewno wszystko było w porządku.

- Wszystko będzie dobrze – zapewnił, całując ją w czoło. – Chodźmy już, musi cię obejrzeć lekarz – dodał. Kiedy blondynka wstała, dopiero wtedy zauważył sporą plamę krwi na jej spodniach. Szybko zdjął z siebie kurtkę, podając jej, aby obwiązała ją w pasie. W podziękowaniu blondynka delikatnie się uśmiechnęła, po czym oboje opuścili budynek agencji.

----

Liam był zły. Nie to mało powiedziane. Liam był wściekły. Był wściekły na Sutton za to, że mu nie powiedziała i zgubiła jego córkę, był wściekły na Mię za to, że odeszła od Sutton, chociaż Liam uczył ją, że nie powinna odchodzić od dorosłych, ale głównie wściekły był na siebie za to, że pozwolił Sutton zabrać Mię do zoo. Przecież mógł iść z nimi, jak on mógł tak jej zaufać? Gdyby małej coś się stało, byłaby to tylko i wyłącznie jego wina. Przynajmniej on tak uważał. Pukając do drzwi, był tak zły, że zupełnie nad sobą nie panował. Nie do końca wiedział, dlaczego osobiście postanowił na Sutton nawrzeszczeć, przecież równie dobrze mógł zrobić to przez telefon, ale chyba chciał ją zobaczyć.

- Liam? – W drzwiach pojawiła się sama zainteresowana i była wyraźnie zaskoczona odwiedzinami Payne’a. – Co ty tu robisz? – Zapytała, otwierając szerzej drzwi, aby mógł wejść.

- Jest Lola?

- Nie – odpowiedziała szybko. – A dlaczego pytasz?

 - To dobrze – mruknął, ignorując jej pytanie. – Musimy pogadać – dodał z całych sił próbując zapanować nad emocjami.

- Jasne – uśmiechnęła się. – Siadaj. Napijesz się czegoś?

- Dlaczego mi nie powiedziałaś? – Warknął, nie mogąc dłużej wytrzymać. Nie miał ochoty na jakieś gierki i postanowił zapytać ją prosto z mostu. – Dlaczego mnie okłamałaś mówiąc, że wczoraj wszystko poszło świetnie? – Dodał, widząc jej zdezorientowaną minę. W tym momencie dziewczyna wyraźnie załapała, o co mu chodziło, bo spuściła wzrok.

- Przepraszam, ja…

- Czy ty do końca zwariowałaś? Przecież jej się mogło coś stać! Zaufałem ci, a ty to wszystko spieprzyłaś i nawet o niczym mi nie powiedziałaś – wrzasnął. – Gdyby Mia się przypadkowo nie wygadała, pewnie nigdy bym się o tym nie dowidział!

- To nie była moja wina! – Zaprotestowała, chociaż w głębi serca sama siebie za to wszystko winiła.

- Nie twoja wina? – Zakpił. – Ona ma pięć lat, a ty miałaś się nią opiekować! Wyraźnie nie dorosłaś do bycia matką – dodał, uderzając w jej czuły punkt. Wiedziała, że była straszną matką, ale naprawdę się starała. Gdyby tylko pozwolono jej spędzać więcej czasu z Mią, na pewno by mu udowodniła, że potrafi się nią zająć.

- Przepraszam – powiedziała cicho. – Tylko na chwilę spuściłam z niej wzrok, a ona…

- Nie wiesz, że dzieci trzeba na każdym kroku pilnować?

- Wiem! Doskonale o tym wiem! – Ona również podniosła głos. – Spieprzyłam sprawę, wiem! Ale nie musisz tak na mnie krzyczeć, wszystko jest już dobrze – dodała.

- A co by było gdyby coś jej się stało? Teraz jest może i dobrze, ale co jeśli znowu ci gdzieś ucieknie i wtedy się to tak dobrze nie skończy? – Warknął. – Co byś zrobiła wtedy?

- Przestań – załkała. – Tak nigdy nie będzie – dodała cicho.

- Masz rację, bo ja na to nie pozwolę – oznajmił. – I lepiej będzie jak nie będziesz już się z nią widywała…

- Słucham?!

- Nawet nie wiesz jak się bałem, kiedy poszłyście do zoo – zaczął. – A kiedy Mia powiedziała mi, że…

- Nie ufasz mi?

- Nie wiem – odpowiedział, wzruszając ramionami.

- Myślisz, że pozwoliłabym, aby skrzywdzono naszą córkę? – Zapytała z żalem. – Zwariowałeś? Gdy Mia zniknęła myślałam, że zwariuję! Rozumiesz? Nawet nie wyobrażasz sobie jak się o nią bałam! Szukałam jej i kiedy w końcu ją zobaczyłam… Jezu, poczułam taką ulgę… Tego się nawet nie da opisać słowami…

- Sutton…

- Wiem, że nawaliłam – przyznała. – Nie chciałam ci mówić, bo wiedziałam, jak zareagujesz, ale… Liam obiecuję, że to się nigdy więcej nie powtórzy! Przysięgam, tylko nie zabraniaj mi jej widywać – poprosiła.

- Sutton… - zaczął kolejny raz.

- Mam do niej takie same prawa jak ty! – Przypomniała, choć to mu się wcale nie spodobało.

- Nie mówmy o prawach – warknął. – Dobrze, możesz nadal widywać się z Mią, ale mam jednak warunek…

- Jaki?

- Ja też tam będę – odpowiedział. – Na razie nie chcę żebyś zostawała z nią sama. I nie chodzi o to, że ci nie ufam, albo, że jesteś złą mamą, bo to nie prawda… Chodzi o to, że zawsze była przy mnie i po prostu boję się, gdy jej choć nawet chwilkę nie ma – dodał, ciszej. Brunetka tylko się zaśmiała, po czym zupełnie nie spodziewanie rzuciła się mu na szyję.

- Dziękuję! – Wykrzyczała, całując go w policzek. – Nawet nie wiesz ile to dla mnie znaczy – powiedziała, patrząc mu prosto w oczy. Ani Liam, ani ona nie potrafili oderwać od siebie wzroku. Liam czuł jakby cofnął się o pięć lat w przeszłość, jakby nigdy nie stracił jej na wszystkie te lata.

- Sutton – wyszeptał, delikatnie się uśmiechając. – Przepraszam – powiedział, choć nie miał wcale za co jej przepraszać.

- Za co? – Zaśmiała się, nadal będąc w jego ramionach. Liam bez zbędnych wyjaśnień, musnął jej usta swoimi.

- Za to – przycisnął ją do siebie i za jej wyraźnym pozwoleniem, zaczął ją namiętnie całować, a jego ręce wędrowały po jej drżącym ciele. Było tak jak za pierwszym razem. Żadne z nich nie myślało teraz o konsekwencjach, o tym co wydarzy się później, byli tylko oni, reszta świata w tamtym momencie nie istniała. Trwało to dłuższą chwilę, aż w koćnu Sutton, słysząc dźwięk zamka w drzwiach, z wyraźną nie chęcią, oderwała się od chłopaka. Po kilku sekundach w pokoju hotelowym pojawiła się Lol, robiąc zdziwioną minę, kiedy zobaczyła, że Sutton nie była sama.

- Liam – uśmiechnęła się. – Cześć.

- To ja już pójdę – oznajmił, czując się dość niezręcznie. – Do zobaczenia – zwrócił się do obu kobiet, po czym szybko opuścił ich tymczasowe miejsce zamieszkania.

- Co on tu robił? – Zapytała Lola, jak tylko chłopak wyszedł.

- Nic – odpowiedziała Sutton, szeroko się uśmiechając. – Rozmawialiśmy o Mii – dodała.

- O Mii?

- Tak, o Mii – odpowiedziała, pokazując jej język. – A ty gdzie znowu byłaś?

- Z Zayn’em.

- Zayn’em?

- Tak – wzruszyła ramionami. – Byliśmy w kinie, coś w tym złego?

- Nie, jasne, że nie – zaśmiała się Sutton, rzucając się na swojego łóżko. - Nie ma w tym nic złego. 

________________________________________

HEJ! Co tam słychać? Ja nareszcie ma wolne i mogę trochę odpocząć! :) I nie mogę doczekać się już świąt! A wy? Prezenty kupione? :P Żartuję, przecież to Mikołaj je przynosi... :D

Jak zawsze przepraszam za błędy :) 

Do następnego;*

Czytasz = komentujesz!