piątek, 25 lipca 2014

25.

25. Kocham cię.


- Rozumiem, że to dla pani trudny temat, ale tylko dzięki pani zeznaniom będziemy w stanie cokolwiek ustalić – powiedział Reynolds, z uwagą przyglądając się brunetce. Kiedy wczoraj Sutton zadzwoniła do Liama, wszyscy byli wniebowzięci. Niestety Liam już zdążył zostawić okup w umówionym miejscu, ale policja stwierdziła, że gdy tylko Sutton powie, kto ją porwał, pieniądze na pewno zostaną odzyskane. – Ja na…

- Myślę, że na dziś wystarczy – do sali wszedł Liam, wymownie spoglądając na komisarza. Ten tylko pokręcił głową, chcąc coś powiedzieć. – Sutton nie jest jeszcze gotowa – dodał przez zaciśnięte zęby. Od początku był przeciwny przesłuchaniu, ale reszta uważała zupełnie inaczej.

- Liam, pozwól im w spokoju pracować – za synem wpadła Karen. To ona najbardziej naciskała, aby przesłuchać Irwin. – Liam!

- Sutton nie jest jeszcze gotowa – warknął, wskazując na brunetkę. Miał rację. Sutton odkąd została przywieziona do szpitala leżała w tej samej pozycji, ciągle wpatrując się w ścianę. Nikt nie wiedział, co przeżyła, ale jej wygląd wskazywał na straszne katusze.

- Musi pan zrozumieć, że zeznania pani Irwin są jedyną nadzieją na zatrzymanie porywaczy – zaczął Reynolds, podchodząc do Liama. – Nie mamy pojęcia, kto to zrobił i…

- Sutton powie wam wszystko, ale jeszcze nie teraz – powiedział pewnie Payne, wskazując na drzwi. – A teraz proszę już wyjść. Wszyscy – dodał, wymownie zerkając na matkę. Na szczęście zrobili to, o co ich prosił, więc obyło się bez awantur. Z westchnięciem odwrócił się w stronę brunetki, która zupełnie nie przypominała kobiety, którą znał. I nie chodziło tu nawet o wygląd zewnętrzny, który swoją drogą również przez ostatnie dni się zmienił. Cała jej twarz była koloru fioletowego, z resztą tak jak i większość jej ciała. Jednak to nie było najgorsze. Cisza. Cisza go najbardziej przerażała. Sutton nie odzywała się do nikogo, nawet do niego, nie licząc ich ostatniej rozmowy przez telefon.

- Sutton – powiedział cicho, nie wiedząc jak się z nią obchodzić. Wyglądała na przestraszoną i bał się żeby nie zrobił czegoś, co mogłoby ją jeszcze bardziej zasmucić. – Nie wiem, co mam powiedzieć – zaśmiał się, jednak był to tylko wyraz uczucia totalnej bezradności. – Jedyne, co przychodzi mi na myśl to przeprosiny. Przepraszam, że musiałaś przez to wszystko przechodzić, przepraszam za to, że mnie tam z tobą nie było. Sutton ja wiem, że to moja wina i naprawdę strasznie cię przepraszam, choć wiem, że te przeprosiny nic dla ciebie nie znaczą, bo…

- To nie twoja wina – przerwała mu nagle. Był zaskoczony tym, że w końcu coś z siebie wydusiła, choć wcale z tego faktu nie był zadowolony. Jej głos był kolejnym dowodem na to, że przeżyła prawdziwy horror.
- Moja – wyszeptał, spuszczając wzrok. – To przeze mnie wtedy wyszłaś i przez to, że…

- Powiedziałeś to, co czułeś – powiedziała. – Nie można obwiniać ludzi za to, co czują, Liam – dodała.
- Oczywiście, że można! – Powiedział. – I ty powinnaś mnie obwiniać! To moja wina Sutton, wszystko jest moją winą! Wyrzekłem się własnego dziecka do cholery jasnej, powiedz coś! – Chciał żeby na niego nawrzeszczała, żeby była wściekła. Potrzebował tego. Potrzebował jej gniewu, bo dzięki temu przestałby się obwiniać. Nawet w takich chwilach Liam potrafił być cholernie samolubny nie zdając sobie z tego sprawy.

- Nie mam siły – załkała, wpatrując się w niego. Wiedziała, czego od niej oczekiwał, ale ona już nie była tą samą dziewczyną. Nie miała sił krzyczeć na niego, nie miała sił by się kłócić.

- Co?

- Nie mam siły na nic – powiedziała przez łzy.

- Przepraszam, ja…

- Przestań mnie w końcu przepraszać – przerwała mu. – Przestańcie mnie wszyscy przepraszać. To nie wasza wina, to nie twoja wina Liam. To, co powiedziałeś nie miało, żadnego związku z tym, co się stało – dodała. Mimo, że czuła się okropnie, bardziej bolało ją to, że Liam obwiniał za wszystko samego siebie.

- Ja chcę tego dziecka – powiedział nagle, skupiając się na jej twarzy. Miał nadzieję, że uda mu się coś z niej wyczytać. – Chcę tego dziecka, naszego dziecka.

- C-co?

- Chciałem ci to powiedzieć, ale było już za późno – powiedział cicho, siadając na skraju łóżka. Objął jej dłoń swoimi, delikatnie się uśmiechając. W końcu był gotów aby wyznać jej całą prawdę. – Wiem, że zachowałem się jak totalny dupek, ale powiedziałem to tylko, dlatego, że byłem cholernie przerażony. Ja i dziecko? Boże. Nigdy nie wyobrażałem sobie, że kiedykolwiek będę ojcem. Kiedy powiedziałaś, że jesteś w ciąży, załamałem się, przyznaję. Byłem wystraszony i nawet trochę zły, ale ktoś uświadomił mi, że to dziecko będzie najlepszą rzeczą, jaka kiedykolwiek mi się przydarzy. I wiesz… Ja teraz też tak uważam. Sutton…

- Liam…

- Daj mi skończyć – mruknął, mocniej ściskając jej zimną dłoń. – To porwanie, te wszystkie ostatnie wydarzenia pomogły mi zrozumieć tyle ważnych rzeczy o których chciałbym ci powiedzieć! Jednak na to będziemy mieli więcej czasu, teraz najważniejsze jest abyś wiedziała, że…

- Liam, nie…

- Że cię kocham – wydusił wreszcie, z nadzieją wpatrując się w jej zdezorientowaną twarz. Nie wiedziała, co miała powiedzieć, w końcu marzyła o tej chwili od dawna. I pewnie gdyby nie ostatnie wydarzenia, skakałaby teraz pod sam sufit. 

- Nie – wyjąkała, kręcąc głową. – Liam, nie – powtórzyła, wycierając mokre od łez policzki.

- Ale, przecież…

- Nie możesz – zaprotestowała. – Nie teraz, rozumiesz? Wszystko się zmieniło! Nie możesz… Dlaczego mi to powiedziałeś? Wiesz, że pozwolę ci na kontakty z dzieckiem, nie musisz…

- Nie o to mi chodzi – przerwał jej. – Sutton ja ciebie naprawdę kocham, rozumiesz? Kocham cię!

- Ty nie wiesz, co tam się wydarzyło, nie wiesz co oni mi zrobili – załkała. – Ja tak nie mogę, nie jestem gotowa…

- Sutton, kochanie – zaczął, próbując ją uspokoić. – Ja niczego od ciebie nie oczekuję, dobrze? Nie spodziewam się, że też mi wyznasz zaraz miłość, jeśli o to ci chodzi. Po prostu chciałem żebyś wiedziała, musiałem ci to w końcu powiedzieć – zapewnił.

- Przepraszam…

- Boże, nie… Sutton nie masz, za co mnie przepraszać! Sama powiedziałaś, że nie można obwiniać ludzi za ich uczucia, prawda? Sama to przed chwilą powiedziałaś… Nie mogę cię zmusić do miłości i…

- Nie musisz mnie do niczego zmuszać, bo ja swoje uczucia odkryłam już dawno – westchnęła. – Chodzi o to, że nie wiem czy jestem gotowa… Czy dam radę…

- Nie ważne – uśmiechnął się. – Nie rozmawiajmy o tym, mamy na to jeszcze czas. Dużo czasu, właściwie to całą wieczność.

- Liam…

- Zawsze będę przy tobie – przerwał jej kolejny już raz tego dnia.

- Stanley i Charlie – wyszeptała nagle. Uwierzyła mu. Uwierzyła, że zawsze będzie obok i, że już nigdy nic złego się jej nie stanie. – To oni mnie porwali.


---


Tydzień później.


- To bardzo zły pomysł – westchnął Harry, siedząc obok Alaski. Kiedy Sutton wyznała Liam’owi, kto ją porwał, policji również wszystko powiedziała. Było ciężko, ale obecność Payne’a bardzo jej pomagała. Opowiedziała jak doszło do porwania, kim byli sprawcy, gdzie ją trzymali i co jej zrobili. Ta ostatnia informacja była najbardziej boląca, ale Harry musiał przyznać, że jego przyjaciółka była cholernie dzielna. A on dumny. Niestety te wyznania miały swoje złe strony. Alaska, kiedy dowiedziała się, że to Charlie stoi za porwaniem i jej nagimi zdjęciami, wpadła w szał. Nikt nie mógł jej uspokoić, a później zamknęła się w pokoju. Przynajmniej udało się ją przekonać, że nie powinna widzieć się z Charlie’m sama. – Naprawdę chcesz to zrobić?

- Tak Harry, naprawdę – odpowiedziała. Była zdenerwowana, nie wiedziała jak powinna się zachować. Właściwie to miała ochotę zabić blondyna gołymi rękami, ale nie chciała zniżać się do jego poziomu. – Idzie – wyszeptała.

- Alaska – powiedział spokojnie Weber, wpatrując się w swoją byłą przyjaciółkę. – Jak się masz?
- Jak mogłeś – mruknęła z niedowierzaniem, darując sobie jakiekolwiek ‘uprzejmości’. – Jak mogłeś mi to zrobić? Jak mogłeś zrobić to Sutton? Miałam cię za przyjaciela, a ty tymczasem okazałeś się zwykłym potworem! – Krzyknęła z ledwością powstrzymując łzy.

- Alaska – odezwał się Harry, próbując ją uspokoić. Jej zachowanie tylko potwierdziło, że nie była gotowa na to spotkanie.

- Oh, Allie – zaśmiał się blondyn, zupełnie nie zwracając uwagi na Styles’a.

- Nie nazywaj mnie tak – warknęła, co spowodowało jeszcze większy wybuch jego radości. – Ty dup…

- Chcesz wiedzieć, dlaczego to zrobiłem? Chcesz wiedzieć, dlaczego tak bardzo cię nienawidzę? – Zaczął. – Twoja rodzina zniszczyła moją! Mój ojciec ciężko zachorował, a twoja matka, co zrobiła?! Zwolniła go, pozostawiając całą naszą rodzinę bez środków do życia!

- I to był powód dla którego porwałeś Sutton? – Wtrącił Harry, widząc, że Alaska nie miała zamiaru się odzywać.

- Nie – odpowiedział szybko. – Porywania Sutton w ogóle nie było w planach – dodał.

- Co?

- Po prostu pojawiła się w złym miejscu o złym czasie – zaśmiał się. – Mieliśmy porwać ciebie – oznajmił, spoglądając na Alaskę. – To ty miałaś siedzieć zakneblowana w piwnicy Stana. To ty miałaś cierpieć, ty i twoja rodzina!

- Jesteś chory – załkała dziewczyna, podnosząc się z krzesła. – Mam nadzieję, że tu zgnijesz – warknęła, siląc się na wzburzony ton, po czym razem z Harrym wyszli.


Po kilku minutach byli już w samochodzie chłopaka. Może wszyscy mieli rację? Może nie powinna była przychodzić do aresztu? Po co jej to było? Wolałaby nie wiedzieć, że to ona powinna być na miejscu Sutton. Czy to była jej wina?

- To nie twoja wina – odezwał się Harry, zupełnie jakby czytając jej w myślach. – I nawet nie warz się tak myśleć – dodał.

- Ja… Jak on mógł?!

- Mówiłem ci, że to sukinsyn, ale nie wierzyłaś – przypomniał. – Al wszystko jest już dobrze, nie musisz się martwić – uśmiechnął się.

- Ale…

- Żadnego, ale – przerwał jej. – Charlie pójdzie siedzieć na długie lata, a…

- A Stanley’a nadal nie zatrzymano – wtrąciła.

- Sutton jest chroniona, nic jej się nie stanie – zapewnił. – Tobie też nie.

- Skąd to niby wiesz?

- Bo ja na to nie pozwolę – wybąkał, skupiając się na drodze.

- Jasne – prychnęła.

- Nie wierzysz mi?

- Nie bardzo – odpowiedziała, wzruszając ramionami.

- A co jeśli powiem ci, że cię kocham? – Zapytał tak jakby od niechcenia. – Wtedy mi uwierzysz?

- Co? – Zapytała cicho. Zerknął na nią, nie mogąc powstrzymać się od śmiechu, kiedy zobaczył jej zdziwioną minę. Gwałtownie zatrzymał się na poboczu, odkręcając się w jej stronę.

- Ale obiecujesz, że nic mi nie złamiesz?

- Nie rozumiem?

- Kiedy powiedziałem twojemu bratu, że cię kocham, złamał mi nadgarstek – oznajmił.

- Powiedziałeś Liam’owi, że mnie kochasz zanim powiedziałeś mi? – Warknęła, uderzając go pięścią w ramię.

- Żartujesz sobie? – Zaśmiał się, masując obolałe miejsce. – Każdy u was w rodzinie reaguje agresją na wyznania miłości?

- Śmieszne – prychnęła. – Co to w ogóle Liama obchodzi? Prze…

- Al – przerwał jej, głośno wzdychając. Nie chciał rozmawiać o swoim głupkowatym przyjacielu, nie teraz. – Kocham cię.

- Naprawdę? – Pisnęła, próbując unormować swój oddech. Od zawsze marzyła o tej chwili, a teraz to wszystko się działo, jej marzenia się spełniały. Harry ją kochał. – O mój Boże!

- Wystarczy Harry – zaśmiał się, za co ponownie zarobił w ramię. – Cholera Al! Przestań, bo ina… - Nie zdążył jednak dokończyć, bo przerwała mu namiętnym pocałunkiem.

- Ja ciebie też kocham – wyszeptała po chwili, mocno się w niego wtulając. – Tak bardzo cię kocham.


---


Miesiąc później.


Leżała na zimnej podłodze, błagając tylko o śmierć. Jego brudne łapska były dosłownie wszędzie, a ona czuła, że zaraz zwymiotuje. Najgorsze było jednak to, że nie mogła nic zrobić. Nie mogła sobie w żaden sposób pomóc, bo na tego potwora nic nie działało. Prosiła go, biła, rzucała się, walczyła, ale wszystko to było na nic. Robił to, co chciał. Kiedy myślała, że to już koniec, jego usta zaczęły niebezpiecznie zbliżać się do jej twarzy. Mocno zacisnęła powieki, wrzeszcząc.

- Sutton! – Próbował ją obudzić. Brunetka rzucała się na łóżku, próbując go od siebie odsunąć. Kolejny koszmar. – Sutton! Obudź się, to tylko koszmar! Jesteś już bezpieczna, Sutton!

- Liam? – Zapytała roztrzęsiona, na co chłopak mocno ją do siebie przytulił. – To było straszne – załkała.

- Wiem – powiedział cicho. Kiedy zaproponował jej żeby z nim zamieszkała, nie wahała się ani chwili. 

Cieszył się z tego powodu, bo tylko w taki sposób mógł zapewnić jej bezpieczeństwo. – Jesteś już bezpieczna – zapewnił kolejny raz.

- Czy ten koszmar się kiedyś skończy?

- Poradzimy sobie – oznajmił. – Razem sobie ze wszystkim poradzimy.

- Ale on nadal tam je…

- Przyrzekam, że już nikt nigdy więcej cię nie skrzywdzi – przerwał jej, całując ją w czoło. – Przyrzekam. 

___________________________________________
Hej :) Jeśli pojawią się jakieś błędy to bardzo was za to przepraszam :) 

2 rozdziały (+ epilog) do końca! :D

Do następnego;*


Czytasz = komentujesz!

17 komentarzy:

  1. Super, że tak szybko dodałaś :) Sutton i Liam <3 Alaska i Harry <3 Cudownie!

    OdpowiedzUsuń
  2. Awwwww <3 Po prostu mega! Kocham to opowiadanie i z niecierpliwością czekam na następny rozdział! ~~Natalia

    OdpowiedzUsuń
  3. Ten komentarz został usunięty przez autora.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Tak, Liam i Sutton będą głównymi bohaterami :) A jeśli chodzi o Zayna to będzie go po prostu dużo więcej, jego historia będzie bardziej rozbudowana :)

      Usuń
    2. Ten komentarz został usunięty przez autora.

      Usuń
    3. Ten komentarz został usunięty przez autora.

      Usuń
  4. Boziu jak pięknie <3<3<3<3 W końcu są razem :-D

    OdpowiedzUsuń
  5. Nie mogę doczekać się następnego rozdziału! ♥
    Dlaczego ty tak świetnie piszesz, co? No przyznaj się!
    Pozdrawiam :)

    OdpowiedzUsuń
  6. Kocham to...Kocham to ... KOcham to!

    OdpowiedzUsuń
  7. Wow! To jest wow! Ja ja naprawdę kurcze! Czy Ty to widzisz ja się jąkam.
    Przeczytałam wszystko i po prostu zaniemówiłam!
    dziewczymo Ty masz oogromny talent! Nozmalnie kobieto szacuneczek pisać tak w 3 os to naprawdę trzeba wow! Naprawdę kochana cudeńko! Nie wiem co jeszcze powiedzieć normalnie zatkało mnie! O ja Cię pierdzielę!
    Mam nadzieję, że złapią tego skurczybyka, a najlepiej by było jakby Li obił mu ryj! Żądza krwi!
    z niecierpliwością naprawdę czekam na następny rozdział!
    Buziaki:*
    A.

    OdpowiedzUsuń
  8. jak fobrze ze nie przeciagalas i jest juz po tak odleglym czasie.
    Love xx

    OdpowiedzUsuń
  9. popłakałam się :'') świetny rozdział,czekam na kolejne <3

    OdpowiedzUsuń
  10. Po prostu Per-fect :* Xx

    @patina007

    OdpowiedzUsuń
  11. nareszcie Liam to wyznał. po prostu świetny rozdział. czekam na nexta.

    OdpowiedzUsuń
  12. Aww w końcu wszytko zaczyna się układać <3

    OdpowiedzUsuń